အပင္ရွိမွ အရိပ္ရမည္

(၁) `အၾကင္သူသည္ ကုိရင္အရြယ္ ကေလးငယ္တုိ႔ကို ဒကာခံ၍ ရွင္ျပဳေပး၏။ ထုိသူသည္ ဘုရားသာသနာေတာ္ကို တိုးတက္ႀကီးပြားေအာင္ ျပဳသူမည္၏။ အၾကင္သူသည္ ရဟန္းအရြယ္ အမ်ဳိးေကာင္းသားတုိ႔ကို ဒကာခံ၍ ပဥၥင္းတက္ေပး၏။ ထိုသူသည္ ဘုရားသာသနာေတာ္ကို တိုးတက္ႀကီးပြားေအာင္ ျပဳသူမည္၏´ဤသည္မွာ မုနိသုတၱန္လာ ေဒသနာစကားေတာ္တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ `အၾကင္သူသည္ မိမိ၏ သားသမီးတို႔ကို ရွင္ရဟန္း ျပဳေပး၏။ ထိုသူသည္ သာသနာေတာ္၏ အေမြေတာ္ကို ခံယူရရွိသူ မည္၏´ဤသည္ကား အရွင္မဟာ ေမာဂၢလိပုတၱတိႆ မေထရ္ႀကီးက သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးအား ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ေသာ ေဒသနာေတာ္ စကားတစ္ရပ္ ျဖစ္ပါသည္။ မွန္၏။ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးသည္ သူမတူေအာင္ အလွဴမ်ားစြာ လွဴၿပီးေနာက္ သာသနာေတာ္၏ အေမြခံပုဂိၢဳလ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီဟု အထင္ရွိလာပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မေထရ္ျမတ္ႀကီးက တိက်စြာ ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္ေတာ္မူျခင္းပင္။ `ေတာထဲမွာ အေလ့က်ၿပီးေပါက္လာတဲ့ သစ္ပင္ေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ အဲဒီအပင္ေတြထဲမွာ ကြၽန္းလို၊ သစ္မာလုိ အသုံးက်၊ အႏွစ္မာပင္ေတြလဲ ပါမယ္။ အသုံးမက်တဲ့ အႏွစ္မဲ့ေတြလဲ ပါပါလိမ့္မယ္။ အသုံးက်-မက်၊ အႏွစ္ထည့္-မထည့္ဆုိတာကုိ အခ်ိန္ေစာင့္ၾကည့္ၿပီးမွ သိခြင့္ရပါတယ္။ လူတန္းစားအမ်ဳိးမ်ဳိးကေန ေမြးဖြားၿပီး သာသနာ့ေဘာင္ ေရာက္လာၾကတဲ့ ကိုရင္ကေလးေတြထဲမွာ အႏွစ္ထည့္မွာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ အႏွစ္မဲ့ေတြလဲ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ကိုရင္ကေလးေတြ ေဘာလုံးကန္ခ်င္ကန္ပါေစ။ ဆရာသမားေတြထံကေန ဘုရားစကားေတြ တစ္ေန႔တစ္လုံးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ေန႔တစ္ခါပဲ ဘုရားရွိခိုးတယ္ ဆုိဆို ဒါကေလးေတြကိုက ပရိယတ္အႏွစ္၊ ပဋိပတ္အႏွစ္ေတြ ထည့္ေနတာပါပဲ။ အႏွစ္ မထည့္တာေတြ၊ အႏွစ္ မတည္တာေတြလဲ ေလမုန္တိုင္းေတြေၾကာင့္ က်ဳိးေၾက ပ်က္ျပား လဲက်သြားမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ပထမဆုံးအဆင့္ အေနနဲ႔ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ကိုရင္ငယ္ကေလးေတြကို ေပ်ာ္ေအာင္ ေမြးထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ဒကာႀကီးတုိ႔က ဆရာအျဖစ္နဲ႔ ကုိးကြယ္ခြင့္ရၾကတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြဟာ ဒကာႀကီးတို႔ မိဘ ဘုိးဘြားမ်ားလက္ထက္တုန္းက ကိုရင္ငယ္ကေလးေတြပဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကမွာပါ။ ဒကာႀကီးတုိ႔သားေတြ၊ သမီးေတြ၊ ေျမးေတြရဲ႕ေခတ္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္ အခုကုိရင္ငယ္ ကေလးေတြက သာသနာေတာ္ရဲ႕ အသက္ပဲဆုိတာ ျမင္ရမွာပါ။ ဒကာႀကီး´ဤသည္တုိ႔ကား ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ တိပိဋကဓရဓမၼဘ႑ာဂါရိက မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးက (ထိုစဥ္က) ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲ ဒကာႀကီးတစ္ဦးအား ေဟာၾကားခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ေသာ ၾသ၀ါဒတရားေတာ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ (၂) အထက္ပါ တရားေတာ္အားလုံး၏ ေက်ာ႐ိုးမွာ တစ္ခုတည္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ `သာသနာေတာ္´ ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ နားလည္ထားၾကသည္မွာ `သာသနာဟူသည္ ပရိယတိၱ၊ ပဋိပတိၱ၊ ပဋိေ၀ဓ´ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းအဓိပၸာယ္ကား မွန္လွပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ပရိယတိၱ (စာေပ) တုိ႔ကို သင္ျပသူ၊ သင္ယူသူမရွိလွ်င္ ပရိယတိၱသာသနာ ဘယ္မွာ တည္ရွိခြင့္ရပါေတာ့မည္နည္း။ ထုိ႔အတူပင္ ပဋိပတိၱ (တရားက်င့္စဥ္) တုိ႔ကို ေဟာျပသူ၊ ေလ့က်င့္သူမရွိလွ်င္ ပဋိပတိၱသာသနာ ဘယ္မွာ ရွိႏိုင္အံ့နည္း။ ပရိယတိၱ၊ ပဋိပတိၱတို႔ကို ေဆာင္ရြက္သူ မရွိပါက ပဋိေ၀ဓသာသနာလည္း အဘယ္မွာ ျဖစ္ေပၚလာပါေတာ့အ့ံနည္း။ ဤသေဘာတုိ႔ကို အေလးအနက္ ထားေတာ္မူလ်က္ ျမတ္စြာဘုရားက မုနိသုတၱန္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱ တိႆမေထရ္ႀကီး (တတိယ သံဃာယနာတင္ပြဲတြင္ သံဃာဥေသွ်ာင္မေထရ္)၊ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး (ဆ႒သံဃာယနာတင္ပြဲတြင္ သံဃာ့ဥေသွ်ာင္မေထရ္) တုိ႔ကလည္း အလားတူ ေဟာၾကားေတာ္မူျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။ သာသနာေတာ္သုံးရပ္မွာ ပရိယတိၱမွစ၍ ပဋိပတိၱသို႔တက္ၿပီး ပဋိေ၀ဓသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္သကဲ့သို႔ပင္ သာသနာ့၀န္ေဆာင္ ပုဂိၢဳလ္တုိ႔မွာလည္း `ပရိယတိၱ=သင္သူ´ မ်ားမွစ၍၊ `ပဋိပတိၱ=က်င့္သူ´မ်ား ျဖစ္ၾကရပါသည္။ အနည္းဆုံးအားျဖင့္ ပါဠိဘာသာ က်မ္းရင္းအတိုင္း မသင္ႏိုင္ေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားထားေသာနည္းတို႔ကုိ မိမိတို႔ အရပ္သုံးစကားျဖင့္ နားလည္ေအာင္ သင္ၿပီးမွသာ လုိက္နာ ေလ့က်င့္ႏိုင္ပါသည္။ ပရိယတၱိကို အေျခခံ မရခဲ့ဘဲ ပဋိပတၱိကို မရႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ အခုေခတ္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရိပ္သာဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားအားလံုး သက္ဆိုင္ရာ ပရိယတၱိစာသင္တိုက္အသီးသီးမွ သီးပြင့္လာခဲ့ၾကေသာ သာသနာ့သိကၡာပန္းမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ၾကပါသည္။ သို႔ရာတြင္ လူတုိ႔သေဘာက အသီးကိုသာ စားသုံးလိုၾကသည္။ အပင္ကိုမူ မပ်ဳိးလုိၾကေပ။ ေရခ်ဳိကိုသာ ေသာက္လုိၾက၏။ ေရတြင္းကိုမူ မတူးလိုၾကေပ။ ထုိ႔ထက္ ဆိုးသည္မွာ ပ်ားရည္ကုိ ေသာက္လိုပါလ်က္ကယ္ႏွင့္ ပ်ားအုံကို ေျခကန္သူ (တခ်ဳိ႕) ရွိၾကေပေသးသည္။ ဤသေဘာတုိ႔ကား ၾကည့္တတ္မွ ျမင္ရေသာ မွန္ကူကြက္ အစက္အေျပာက္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ `ရိပ္သာက ဦးဇင္းကေလးေတြ ၾကည့္လိုက္ရရင္ မ်က္ႏွာေတာ္ကေလးေတြက ေအးျမၿပီး ႏုေနတာပဲ။ သိပ္က်က္သေရရွိတာ။ စာသင္တုိက္က ဦးဇင္းေတြက်ေတာ့ ၾကမ္းတမ္းလိုက္တာေလ။ ေၾကာက္စရာေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္´ ဟု ဆိုသူက ဆိုေပသည္။ ဆို႐ုံမွ်ႏွင့္မၿပီးေသး။ (မၿပီးေသးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုေတာ့ မေဖာ္ျပလုိေတာ့ေပ။ ထားလိုက္ပါေတာ့။) ရိပ္သာမွာက စားေရးအတြက္ပါ ပါးစပ္၀အေရာက္ ျပည့္စုံၾကသည္။ ၀တ္ေရးအတြက္ လက္ထဲအေရာက္ ျပည့္စုံၾကသည္။ ေနေရးအတြက္ အိစက္သာယာ ရွိၾကပါသည္။ လုပ္ငန္းစဥ္ကလည္း အစဥ္သျဖင့္ သာေတာင့္သာယာ ရွိၾကပါသည္။ အ႐ုဏ္ဆြမ္းအတြက္ ထင္းခြဲစရာ မလုိၾကေပ။ စာသင္တုိက္မွာမူ အစားလည္း ဆင္းရဲၾကသည္။ အ၀တ္အေနလည္း ျဖစ္သလို စီမံၾကရသည္။ စာအံမႈမ်ားသြား၍ ဗိုက္ဆာေသာ္မွ အေအးကေလးပင္ ေသာက္စရာ ရွိတတ္သည္မဟုတ္ေပ။ လုပ္ငန္းမ်ားက ၾကမ္းတမ္းသည္။ ထင္းခြဲ၊ ေရခပ္၊ ေရေႏြးႀကိဳ၊ ဆြမ္းပြဲျပင္၊ ဆြမ္းပြဲသိမ္း၊ ေက်ာင္းေဆာက္ေနခိုက္မ်ဳိးႏွင့္ႀကဳံလွ်င္ အုတ္သယ္၊ ေျမသယ္ စသည္မ်ား ပါရွိတတ္ပါေသးသည္။ ထို႔ျပင္ စာသင္သားထဲမွာ စည္းမက်ကမ္းမက်ေတြက ပါတတ္ေသးေတာ့ စာခ်ဆရာေတာ္၊ တုိက္အုပ္ဆရာေတာ္ဆုိလည္း ၾကမ္းရတာကတစ္မ်ဳိး၊ ႏုရတာက တစ္မ်ဳိး အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ရပါသည္။ ဤသုိ႔ေသာ သပၸါယ=မွ်တမႈခ်င္း ကြဲျပား၊ အေျခအေနခ်င္း ကြာဟေနမႈတုိ႔ကို မျမင္ပါဘဲ လုိသမွ် စံျဖင့္တိုင္း၍ တရားမက်င့္ျခင္းေၾကာင့္ဟုသာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲ တတ္ၾကပါသည္။ ဤအျဖစ္အပ်က္မွာ မၾကာခင္ကမွ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရေသာ ကုိယ္ေတြ႕ကိစၥ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသုိ႔ေသာ အရိပ္ခိုလိုသူမ်ားၾကားတြင္ အပင္ကို ေစာင့္ေရွာက္လိုသူမ်ားလည္း ရွိေတာ့ရွိၾကပါေသးသည္။ အပင္ကို ေစာင့္ေရွာက္သူမ်ား ရွိ၍ အပင္ရွိျခင္းေၾကာင့္သာ အရိပ္ရွိႏိုင္ပါသည္။ (၃) အပင္ကို ေစာင့္ေရွာက္သူ မ်ားစြာ ရွိေပလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ စာေရးသူ ေသခ်ာသိရေသာ ဒကာမတစ္ေယာက္အေၾကာင္းသာ ဆက္လက္ေဖာ္ျပလိုပါသည္။ ယခင္ႏွစ္မ်ားကလည္း စာသင္သား ကိုရင္ကေလးေတြ၊ ဦးပဥၥင္းေတြအတြက္ ဗလာစာအုပ္၊ ေဘာလ္ပင္ စသည္မ်ား၊ စာခ်ဦးပဥၥင္းကေလးေတြ အတြက္ ဒုိင္ယာရီစာအုပ္၊ သြားတုိက္ေဆး၊ သြားပြတ္တံ၊ လက္ကိုင္ပု၀ါ၊ ေဘာလ္ပင္စသည္မ်ား လွဴခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။ အခုႏွစ္မွာလည္း အလားတူပင္ လွဴခဲ့ပါသည္။ ပိုလာသည္ကေတာ့ ႏွစ္လုံးေပါက္ လစဥ္ ေလ့က်င့္ခန္းစာေမးပြဲအတြက္ အေျဖလႊာအျဖစ္သုံးရန္ ေလွ်ာက္လႊာ စာရြက္ထုပ္မ်ားပါ လွဴခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အျခားစာသင္တိုက္၊ ရိပ္သာတုိ႔မွာလည္း အလားတူ လွဴသူျဖစ္ပါသည္။ အသိထဲက ကိုရင္ ဦးပဥၥင္းမ်ား ခရီးသြားခ်ိန္ (ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္) ေရာက္လွ်င္လည္း ခရီးစရိတ္ လွဴေလ့ လွဴထရွိပါသည္။ ယင္းသုိ႔ လွဴဒါန္း ေထာက္ပံ့ရာမွာလည္း အသံတိတ္ လွဴျခင္းမ်ဳိးသာ ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူတုိ႔ ေနထိုင္ရာ သာသနပါရဂူမွာ လွဴလွ်င္ ဆရာေတာ္ထံလာၿပီး စာေရးသူကိုပင့္၍ လိုအပ္သည္ကို ေမးေလွ်ာက္ၿပီး လွဴဒါန္းေထာက္ပံ့ပါသည္။ စာေရးသူက ကိုရင္ ဦးပဥၥင္းအသီးသီးသုိ႔ ခြဲေ၀ လွဴဒါန္းေပးရပါသည္။ အမွ်ေ၀ ေပးရပါသည္။ အျခားစာသင္တုိက္ ရိပ္သာတို႔မွာ လွဴလွ်င္လည္း အလားတူပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ (ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိဒကာမ၏ နာမည္ စသည္တုိ႔ကို မေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။) မၾကာေသးမီက ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္လာပါသည္။ ၆.၁၂.၂၀၀၅-ရက္ ေန႔လယ္က ထင္ပါသည္။ စာခ်ဦးဇင္း ၇-ပါးအတြက္ တစ္ပါးလွ်င္ ၃၀၀၀-က်ပ္ န၀ကမၼအျဖစ္ ကပိၸယကာရကျဖင့္ လွဴဒါန္းေထာက္ပံ့ပါသည္။ `သာသနာေတာ္ အက်ဳိးငွာ ရည္မွန္း၍ စာခ်ဆရာေတာ္တုိ႔၏ ပစၥည္းေလးပါး အလိုရွိရာ ကပိၸႏိုင္ေစရန္ န၀ကမၼ၀တၳဳပါဘုရား´ဟု ေလွ်ာက္ထားလွဴဒါန္းပါသည္။ ထို႔ေန႔ကလည္း စာေရးသူပင္ အားလုံးကိုယ္စား အလွဴခံၿပီး သီလေပး၊ တရားစကား တစ္လုံးႏွစ္လုံး ေဟာေျပာ၊ အမွ်ေ၀ ေပးလိုက္ပါသည္။ ကိုရင္ေတြ၊ ဦးဇင္းေတြအတြက္ ဗလာစာအုပ္၊ ေဘာလ္ပင္လိုေၾကာင္း သိရၿပီး ၉.၁၂.၀၅-ရက္ေန႔မွာ လာလွဴပါသည္။ ၆.၁၂.၀၅-ရက္ေန႔က စာေရးသူမွာ မ်က္မွန္မရွိေပ။ စာေရးသူက ပါ၀ါမ်က္မွန္ အၿမဲတပ္ထားရသူျဖစ္၍ မ်က္မွန္အသစ္ကပိၸဖို႔ ၁၂၀၀၀-က်ပ္ ကပိၸယကာရကျဖင့္ ထပ္လွဴခဲ့ပါ ေသးသည္။ ၈.၁၂.၀၅ ရက္ေန႔မွာ မ်က္မွန္ရပါသည္။ ၁၅.၁၂.၀၅-ရက္ ေန႔လယ္တြင္ တစ္ေခါက္ လာေရာက္ျပန္ပါသည္။ စာေရးသူက ေရးၿပီးစ စာမူကေလးကို ျပန္ဖတ္ေနခိုက္ ကိုရင္တစ္ပါးက အခန္း၀မွာ ရပ္လ်က္ျဖင့္ `ဦးဇင္း...ဆရာေတာ္က ေခၚပါတယ္ဘုရား´ဟု ေလွ်ာက္လာပါသည္။ သကၤန္းျပင္႐ံု၍ ဆရာေတာ့္ထံသုိ႔သြားၿပီး ဦးခ်ကန္ေတာ့ပါသည္။ `ေအး...ဒကာမေတြ ေရာက္ေနတယ္၊ စကားေျပာလိုက္ဦး´ဟု ဆရာေတာ္က အမိန္႔ရွိပါသည္။ စာသင္သားကုိရင္၊ ဦးပဥၥင္း (၅၂) ပါးအတြက္ န၀ကမၼ၀တၳဳ ၅၂၀၀၀-က်ပ္တုိ႔ကို လွဴဒါန္းပါသည္။ ဦးေလးေတာ္သူ ဒကာႀကီးတစ္ဦးႏွင့္ ဒကာမကေလးတစ္ေယာက္ အေဖာ္ေခၚလာပါသည္။ `အမွ်ေ၀ဦးမလား´ဟု စာေရးသူက ေမးသျဖင့္ `ညက်မွ ဘုရားရွိခိုးၿပီးေတာ့ အမွ်ေ၀လိုက္ပါ့မယ္ဘုရား´ဟု ေလွ်ာက္ထား ျပန္သြားၾကပါသည္။ စာေရးသူမွာ အေတာ္ ၀မ္းသာသြားပါသည္။ စာသင္သားဘ၀မွာ အစစအရာရာ ရွားပါးလွပါသည္။ ကုိယ္ကိုယ္တိုင္ ငယ္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရသူျဖစ္၍ ကိုရင္ကေလးေတြႏွင့္ ဦးပဥၥင္းကေလးေတြ ၀မ္းသာၾကမွာကိုလည္း ကုိယ္ခ်င္းစာမိသည္။ မ်က္မွန္အတြက္ စာေရးသူအား လွဴသြားသည္ထက္ပင္ ၀မ္းသာမိပါသည္။ စာေရးသူကိုယ္တိုင္က လွဴခ်င္ပါလ်က္ မလွဴႏုိင္ေသာ အလွဴမ်ဳိးျဖစ္၍ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာ `သာဓု´ ေခၚမိပါသည္။